ακρον
121υποακραίος — ον, Α (ως προσωνυμία τού Απόλλωνος) αυτός που βρίσκεται κάτω από την κορυφή. [ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπ(ο) * + ἀκραῖος (< ἄκρον)] …
122χείρακρα — τὰ, Α τα άκρα τών χεριών από τον καρπό και κάτω. [ΕΤΥΜΟΛ. < χειρ(ο) * + ἄκρα, πληθ. τού ἄκρον (πρβλ. ἄκρα χειρῶν)] …
123χειρ — η / χείρ, χειρός, ΝΜΑ, και χείρα Ν, και αιολ. τ. χήρ Α 1. το χέρι 2. (ιδίως) το άκρο χέρι 3. συνεκδ. το άτομο τού οποίου το χέρι έκανε κάτι (α. «χειρ Χριστόδουλου Καλλέργη» ο εικονογράφος Χριστόδουλος Καλλέργης β. «χειρ δ ὁρᾷ τὸ δράσιμον», Αισχύλ …
124ψέλιο — το / ψέλιον, ΝΑ, και ψέλι Ν, και ψέλλιον και σπέλιον και αιολ. τ. σπέλλιον και ψίλ(λ)ιον, Α κόσμημα σε σχήμα κρίκου για τον βραχίονα ή για τον καρπό τού χεριού ή και για τα σφυρά τών ποδιών, βραχιόλι νεοελλ. 1. στρ. καθένας από τους ορειχάλκινους …
125ωγή — ἡ, Α 1. (κατά τον Ησύχ.) α) «κώμη» β) «φάλαγγος τὸ ἔσχατον καὶ τὸ ἄκρον» 2. (κατά το λεξ. Σούδα) «διάφραξις». [ΕΤΥΜΟΛ. Άλλος τ. τού λακων. ὠβά*, με αντιπροσώπευση τού F ως γ ] …
126ύπακρος — ον, Α αυτός που βρίσκεται κοντά σε άκρο, σχεδόν ακρότατος. [ΕΤΥΜΟΛ. < υπ(ο) * + ακρος (< ἄκρον), πρβλ. ἔπ ακρος] …
127καρκινοειδή — Φύλο που περιλαμβάνει υδρόβιους, κυρίως θαλάσσιους οργανισμούς· σύμφωνα με άλλους συστηματικούς ζωολόγους, τα κ. συνιστούν υποφύλο του φύλου των αρθροπόδων. Αρκετά κ. κολυμπούν, άλλα βαδίζουν στον βυθό ή είναι προσκολλημένα σε αυτόν. Η αναπνοή… …
128Οχάιο — I (Ohio). Ομόσπονδη Πολιτεία (106.765 τ. χλμ., 10847115 κάτ.) των ανατολικών ΗΠΑ. Βρέχεται προς τα Β από τη λίμνη Ήρι, που τη χωρίζει από τον Καναδά και συνορεύει με την Πενσυλβανία προς τα Α, τη δυτική Βιρτζίνια προς τα ΝΑ, το Κεντάκυ προς τα Ν …
