żywe

  • 91natura — ż IV, CMs. naturaurze; lm D. naturaur 1. blm «całokształt rzeczy i zjawisk tworzących wszechświat, świat (bez wytworów pracy ludzkiej); ziemia, woda i powietrze wraz z żyjącymi na nich i w nich roślinami i zwierzętami; przyroda» Dzika, górska,… …

    Słownik języka polskiego

  • 92nice — blp daw. «lewa strona czegoś, zwłaszcza tkaniny, ubrania» ◊ (dziś żywe) Przewrócić, obrócić coś na nice a) «przewrócić, obrócić coś na lewą stronę» b) «zmienić coś radykalnie; przewrócić do góry nogami» …

    Słownik języka polskiego

  • 93nieżywotny — ∆ jęz. Rzeczowniki nieżywotne «rzeczowniki oznaczające przedmioty i pojęcia (a nie istoty żywe)» …

    Słownik języka polskiego

  • 94no — 1. «partykuła o charakterze ekspresywnym używana jako wzmocnienie trybu rozkazującego (lub jego znaczeniowych równoważników), niekiedy z odcieniem nalegania, perswazji; jako wzmocnienie trybu rozkazującego złożonego może wyrażać warunek,… …

    Słownik języka polskiego

  • 95nota — ż IV, CMs. nocie; lm D. not 1. «oficjalne pismo urzędowe; w stosunkach międzynarodowych: pismo rządu jednego państwa do drugiego» Nota dyplomatyczna. Nota pokojowa, protestacyjna. Tajna nota. Wymienić noty. Wystosować notę. Złożyć, przesłać notę …

    Słownik języka polskiego

  • 96o — I 1. «litera oznaczająca samogłoskę o» ∆ O kreskowane «litera ó oznaczająca brzmienie u, stosowana przede wszystkim w wypadkach, gdy samogłoska ta wymienia się z o, np. wóz wozy» 2. «samogłoska ustna wymawiana przy niewielkim wzniesieniu tylnej… …

    Słownik języka polskiego

  • 97obcować — ndk IV, obcowaćcuję, obcowaćcujesz, obcowaćcuj, obcowaćował 1. «być z kimś (czymś) w bliskim kontakcie, utrzymywać z kimś żywe stosunki towarzyskie; przebywać, przestawać z kimś, z czymś, współżyć z kimś» Obcować z ludźmi. Obcować z przyrodą. 2.… …

    Słownik języka polskiego

  • 98obrobić — dk VIa, obrobićbię, obrobićbisz, obrobićrób, obrobićbił, obrobićbiony obrabiać ndk I, obrobićam, obrobićasz, obrobićają, obrobićaj, obrobićał, obrobićany 1. «nadać czemuś zamierzony kształt, wygląd przez ciosanie, gładzenie, szlifowanie itp.»… …

    Słownik języka polskiego

  • 99ognisko — n II, N. ogniskokiem; lm D. ogniskoisk 1. «stos drewna, chrustu itp. zapalony pod gołym niebem» Palić, rozpalić, rozniecić, rozłożyć ognisko. Ognisko bucha, dogasa, dymi, pali się, płonie. 2. «impreza rozrywkowa, urządzana zwykle wieczorem przy… …

    Słownik języka polskiego

  • 100ojoj — «wykrzyknik wyrażający zdziwienie, podziw, zakłopotanie, czasem żywe potwierdzenie» Ojoj! jak tu gorąco! Jakie to ładne! Ojoj! …

    Słownik języka polskiego