żywe

  • 71gościnny — gościnnynni, gościnnynniejszy 1. «chętnie przyjmujący kogoś u siebie, serdeczny, przyjazny dla gości; zawsze dostępny, otwarty dla gości» Gościnny dom. Gościnne progi. Gościnni mieszkańcy. Spotkać się z gościnnym przyjęciem. 2. «przeznaczony dla… …

    Słownik języka polskiego

  • 72hojer — m IV, D. a, Ms. hojererze; lm M. y «żaglowa lub motorowa łódź rybacka długości do 10 m, wyposażona w zanurzoną w wodzie skrzynię na żywe ryby (sadz), używana na dużych jeziorach, zalewach itp.» ‹z ang.› …

    Słownik języka polskiego

  • 73jad — m IV, D. u, Ms. jadzie; lm M. y «substancja chemiczna wytwarzana przez organizmy żywe, np. niektóre bakterie, grzyby, węże, mająca właściwości trujące dla innego organizmu; toksyna» Jad bakteryjny. Jad pszczeli. Jad żmii. Wszczepić jad. Zatruć… …

    Słownik języka polskiego

  • 74jak — I 1. «zaimek zastępujący przysłówki i równoważne z nimi części zdania» a) «używany w pytaniach lub zdaniach o charakterze ekspresywnym» Jak się masz? Jak zdrowie? Jak mi przykro! Jak pogodzić to wszystko? ◊ Jak mu tam «jak się nazywa» Zawołaj… …

    Słownik języka polskiego

  • 75jako — 1. «wyraz wiążący z wyrazem nadrzędnym rzeczowniki (rzadziej występujące w ich funkcji przymiotniki lub imiesłowy) uwydatniające funkcję, szczególny charakter czegoś, zajęcie, stanowisko, rolę pełnioną w stosunku do czegoś itp.» Często się go… …

    Słownik języka polskiego

  • 76już — 1. «wyraz podkreślający, że coś jest wynikiem minionego czasu, że coś się zdarza wcześniej w stosunku do oczekiwania, spełnia to oczekiwanie lub jest bliskie spełnienia» Miasteczko ma już pięćset lat. Już w połowie marca nastały ciepłe, słoneczne …

    Słownik języka polskiego

  • 77kamień — m I, D. kamieńenia; lm M. kamieńenie, D. kamieńeni 1. «bryła skalna, zwykle twarda, spoista i ciężka; niewielki odłamek takiej bryły; w górnictwie: urobek skały płonnej» Kamień polny, przydrożny, narzutowy. Kamienie nadbrzeżne. Posąg wykuty w… …

    Słownik języka polskiego

  • 78kląć — ndk Xc, klnę, klniesz, klnij, klął, klęła, klęli «używać wyrazów obelżywych, zwykle w zdenerwowaniu, w złości na kogoś lub coś; złorzeczyć, wymyślać» Kląć brzydko, ordynarnie, straszliwie, szpetnie. Klął na złą pogodę. Złościł się i klął przez… …

    Słownik języka polskiego

  • 79kłamać — ndk IX, kłamaćmię, kłamaćmiesz, kłam, kłamaćał, kłamaćany 1. «mówić nieprawdę, wprowadzać kogoś świadomie w błąd» Kłamać bezczelnie, podle, bez zająknienia. ◊ Kłamać jak najęty, jak z nut «kłamać bez wahania, bez zająknienia» ◊ Kłamać na potęgę,… …

    Słownik języka polskiego

  • 80koagulator — m IV, D. a, Ms. koagulatororze; lm M. y chem. → koagulant ∆ med. Koagulator laserowy «aparat służący do przeprowadzania precyzyjnych operacji oczu, np. stosowany w wypadkach odklejenia się siatkówki od dna oka, wykorzystujący działanie… …

    Słownik języka polskiego