(zepsuć)

  • 21popsuć — dk Xa, popsućpsuję, popsućpsujesz, popsućpsuj, popsućpsuł, popsućpsuty 1. «zniszczyć, uszkodzić coś czyniąc nieużytecznym, wymagającym naprawy; zepsuć» Popsuć maszynę. Deszcze popsuły drogę. Dziecko popsuło wszystkie zabawki. ◊ Popsuć (sobie)… …

    Słownik języka polskiego

  • 22porozpuszczać — dk I, porozpuszczaćam, porozpuszczaćasz, porozpuszczaćaj, porozpuszczaćał, porozpuszczaćany 1. pot. «rozpuścić (kolejno) wiele osób, pozwolić wielu osobom rozejść się w różne strony» Porozpuszczać pracowników na urlopy. 2. pot. «rozpieścić,… …

    Słownik języka polskiego

  • 23poszargać — dk I, poszargaćam, poszargaćasz, poszargaćają, poszargaćaj, poszargaćał, poszargaćany przestarz. «pobrudzić coś, zniszczyć, sponiewierać, obejść się z czymś niedbale» dziś zwykle we fraz. Poszargać czyjeś imię, nazwisko; poszargać komuś opinię… …

    Słownik języka polskiego

  • 24pójść — dk, pójdę, pójdziesz, pójdź, poszedł, poszła, poszli 1. «udać się dokądś, idąc skierować się w którąś stronę; podążyć» Pójść do kina, na spacer. Pójść na przełaj, przed siebie. Pójść w stronę lasu. Pójść szybkimi krokami. Ogary poszły w las.… …

    Słownik języka polskiego

  • 25przekręcić — dk VIa, przekręcićkręcę, przekręcićkręcisz, przekręcićkręć, przekręcićcił, przekręcićcony przekręcać ndk I, przekręcićam, przekręcićasz, przekręcićają, przekręcićaj, przekręcićał, przekręcićany 1. «przechylić na bok, ustawić ukośnie» Przekręcić… …

    Słownik języka polskiego

  • 26przestać — I dk, przestaćstanę, przestaćstaniesz, przestaćstań, przestaćstał przestawać ndk IX, przestaćstaję, przestaćstajesz, przestaćwaj, przestaćwał 1. «przerwać jakąś czynność, nie kontynuować, zaniechać czegoś; ustać» Przestań płakać. Deszcz przestał… …

    Słownik języka polskiego

  • 27puenta — ż IV, CMs. puentancie; lm D. puent «kulminacyjny, końcowy moment opowiadania, wypowiedzi itp. wyrażający jego sens; esencja dowcipu» Zaskakująca puenta. Puenta anegdoty, opowiadania. Zepsuć puentę dowcipu. Sztuka bez puenty. ‹fr.› …

    Słownik języka polskiego

  • 28rozbałamucić — dk VIa, rozbałamucićcę, rozbałamucićcisz, rozbałamucićmuć, rozbałamucićcił, rozbałamucićcony «zepsuć bałamuceniem, pochlebstwami, pobłażaniem; rozpuścić kogoś» Rozbałamucić dziecko. rozbałamucić się «rozpuścić się, rozpróżniaczyć się» …

    Słownik języka polskiego

  • 29rozkisnąć — dk Vc, rozkisnąćnę, rozkisnąćkiśniesz, rozkisnąćkiśnij, rozkisnąćnął a. rozkisnąćkisł, rozkisnąćkisła, rozkisnąćnęli a. rozkisnąćkiśli 1. «rozmięknąć, zamienić się w błoto» Ziemia od deszczu rozkisła. Grudy rozkisłego błota oblepiały wóz. 2. rzad …

    Słownik języka polskiego

  • 30rozpieścić — dk VIa, rozpieścićpieszczę, rozpieścićcisz, rozpieścićpieść, rozpieścićcił, rozpieścićpieszczony rozpieszczać ndk I, rozpieścićam, rozpieścićasz, rozpieścićają, rozpieścićaj, rozpieścićał, rozpieścićany «zepsuć pieszczotami, zbytnim dogadzaniem… …

    Słownik języka polskiego