(yabani)
1yabani — sf. 1) Doğada yaşayan, evcil olmayan (hayvan), evcil karşıtı 2) Doğada kendiliğinden yetişen (bitki) 3) mec. Görgüsü olmayan, kaba ve hoyrat (kimse) Babası, dağdan gelme, dangıl dungul bir yabaniymiş. S. M. Alus Birleşik Sözler yabani akdiken… …
2yabanı — sif. 1. Çöldə özbaşına bitən; vəhşi. Yabanı bitki. Yabanı çiçək. – Sən sevgili vətənciyimin gül fidanısan; Sən bir gözəlcə qönçəsən, amma yabanısan. A. S.. // Cır. Yabanı meyvə. Yabanı armud. 2. Əhliləşməmiş, vəhşi, yırtıcı. Yabanı pişik. Yabanı… …
3yabani incir — is., bit. b. 1) İncir ağacının yabani türü 2) Yaban inciri …
4yabani kimyongiller — is., ç., bit. b. Ayrı taç yapraklı iki çeneklilerden, yabani kimyon, peygamber ağacı vb. bitkileri içine alan bir familya …
5yabani menekşe — is., bit. b. Menekşe çiçeğinin yabani bir türü …
6yabani mercanköşk — is., bit. b. Mercanköşk çiçeğinin yabani bir türü, farekulağı (Origanum vulgare) …
7YABANİ — Yabana mensub. Issız yerlerde yaşıyan. Yabancı, alışmamı …
8yabani akdiken — is., bit. b. Hünnapgillerden, yaprakları almaşık, kırmızı renkli yemişi olan bir bitki (Rhamnus frengula) …
9yabani enginar — is., bit. b. Kenger …
10yabani gül — is., bit. b. Yaban gülü …
