(w dawnej polsce)

  • 91instrukcja — ż I, DCMs. instrukcjacji; lm D. instrukcjacji (instrukcjacyj) «zbiór przepisów (zwykle na piśmie) ustalających sposób postępowania w jakiejś dziedzinie; dokładne pouczenie, wskazówka, rozporządzenie, polecenie» Dokładna, szczegółowa instrukcja.… …

    Słownik języka polskiego

  • 92interreks — m IV, DB. a, Ms. interrekssie; lm M. owie, DB. ów hist. «w starożytnym Rzymie: urzędnik sprawujący najwyższą władzę państwową w czasie interregnum; w dawnej Polsce: osoba (zwykle prymas) zastępująca króla w okresie bezkrólewia» ‹łac.› …

    Słownik języka polskiego

  • 93jegomość — m I, DB. jegomośćścia; lm M. jegomośćście a. jegomośćściowie, DB. jegomośćści a. jegomośćściów 1. «człowiek zazwyczaj starszy, nieznajomy; jakiś człowiek, osobnik, gość» 2. daw. «tytuł grzecznościowy, skrócony z jego miłość, używany w dawnej… …

    Słownik języka polskiego

  • 94jowialszczyzna — ż IV, CMs. jowialszczyznayźnie, blm «atmosfera beztroski, zabawy, ciasnoty umysłowej, charakterystyczna dla pewnych środowisk szlacheckich w dawnej Polsce» ‹od nazwiska bohatera komedii A. Fredry› …

    Słownik języka polskiego

  • 95jurgielt — m IV, D. u, Ms. jurgieltlcie; lm M. y hist. «w dawnej Polsce: roczne wynagrodzenie wyższych dowódców i niektórych urzędników; pensja roczna wypłacana magnatom przez obce rządy (w czasach saskich)» Płacić jurgielt. Być na jurgielcie. ‹niem.› …

    Słownik języka polskiego

  • 96kaduk — m III, D. a, N. kadukkiem; lm M. i 1. hist. «w dawnej Polsce: prawo do spadku pozostawionego bez spadkobierców i testamentu (przysługujące zwykle panującemu lub państwu); spadek bezdziedziczny i beztestamentowy» ◊ pot. (dziś żywa) Prawem kaduka… …

    Słownik języka polskiego

  • 97kamera — ż IV, CMs. kameraerze; lm D. kameraer 1. dziś rzad. «zamknięte pomieszczenie, pokój, cela; komora» ∆ Kamera dezynfekcyjna «pokój albo skrzynia szczelnie zamykane, przeznaczone do dezynfekcji różnych przedmiotów» 2. fot. «część aparatu do zdjęć… …

    Słownik języka polskiego

  • 98kaptur — m IV, D. a, Ms. kaptururze; lm M. y 1. «nakrycie głowy w kształcie stożka noszone zwykle jako ochrona przed deszczem lub śniegiem, często połączone z płaszczem, peleryną, skafandrem itp.; nakrycie głowy niektórych zakonników» Płaszcz, skafander,… …

    Słownik języka polskiego

  • 99kapturowy — przym. od kaptur (zwykle w zn. 4 i 5) a) w zn. 4: Konfederacja kapturowa. b) w zn. 5: ∆ Sądy kapturowe «sądy szlacheckie w dawnej Polsce działające w czasie bezkrólewia; sądziły sprawy karne i wykroczenia przeciw bezpieczeństwu publicznemu» …

    Słownik języka polskiego

  • 100karbowy — m odm. jak przym.; lm M. karbowywi, DB. karbowywych hist. «niższy oficjalista dworski nadzorujący roboty polowe w majątku ziemskim w dawnej Polsce» …

    Słownik języka polskiego