(smutny)

  • 121wzrok — m III, D. u, N. wzrokkiem, blm 1. «zmysł, którego narządem są oczy, zdolność widzenia, czyli reagowania na takie cechy przedmiotów, jak barwy, kształty, relacje przestrzenne» Dobry, bystry, doskonały, nadzwyczajny, silny, słaby wzrok. Zasięg… …

    Słownik języka polskiego

  • 122zachmurzyć — dk VIb, zachmurzyćrzę, zachmurzyćrzysz, zachmurzyćchmurz, zachmurzyćrzył, zachmurzyćrzony zachmurzać ndk I, zachmurzyćam, zachmurzyćasz, zachmurzyćają, zachmurzyćaj, zachmurzyćał, zachmurzyćany «pokryć, zasnuć chmurami, chmurą» Zachmurzony… …

    Słownik języka polskiego

  • 123zafrasowany — zafrasowanyni imiesł. przymiotnikowy bierny czas. zafrasować (p.) zafrasowany w użyciu przym. «smutny, zmartwiony; świadczący o czyimś przygnębieniu, wyrażający troskę, smutek» Zafrasowana twarz, mina. Zafrasowany głos …

    Słownik języka polskiego

  • 124zalać — dk Xb, zalaćleję, zalaćlejesz, zalaćlej, zalaćlał, zalaćlali a. zalaćleli, zalaćany zalewać ndk I, zalaćam, zalaćasz, zalaćają, zalaćaj, zalaćał, zalaćany 1. «lejąc płyn pokryć nim coś całkowicie, pogrążyć w nim coś; o płynie, wodzie, rzece:… …

    Słownik języka polskiego

  • 125zejść — dk XI, zejśćjdę, zejśćjdziesz, zejdź, zszedł a. zeszedł, zeszła, zeszli, zszedłszy schodzić ndk VIa, zejśćdzę, zejśćdzisz, schodź, zejśćdził 1. «idąc opuścić się w dół; zstąpić» Zejść do piwnicy. Zejść po drabinie, z drabiny, po schodach, ze… …

    Słownik języka polskiego

  • 126zgaszony — zgaszonyszeni imiesł. bierny czas. zgasić (p.) zgaszony w użyciu przym. 1. «zobojętniały, apatyczny; wyrażający obojętność, apatię» Był zgaszony i smutny. Mieć zgaszony wzrok. 2. «o kolorach: nieintensywny, o małym nasyceniu barwy» Zgaszona… …

    Słownik języka polskiego

  • 127żałosny — żałosnyośni, żałosnyośniejszy 1. «wyrażający żal, smutek; pełen żalu, smutny» Żałosne spojrzenie. Żałosny płacz. Żałosny wyraz oczu. Wydawać żałosne jęki. 2. «wzbudzający litość, godzien politowania; bardzo lichy, opłakany, nędzny» Być, znajdować …

    Słownik języka polskiego

  • 128smūtnas — ×smū̃tnas, à (brus. cмyтны, l. smutny) adj. (4) KI154, NdŽ, Rk, Str, Lnkv, Vv; Q87,528, H, MŽ, N liūdnas, nusiminęs: Liūdnas yra daugiau kaip smū̃tnas J. Sesaite jaunoji, ko teip smūtna rymoji? LTIII423(Sln). Smūtnas ma[n] rytelis, o ir… …

    Dictionary of the Lithuanian Language