(oddać)

  • 121odtworzyć — dk VIb, odtworzyćrzę, odtworzyćrzysz, odtworzyćtwórz, odtworzyćrzył, odtworzyćrzony odtwarzać ndk I, odtworzyćam, odtworzyćasz, odtworzyćają, odtworzyćaj, odtworzyćał, odtworzyćany 1. «stworzyć coś na nowo, powtórnie (o organizmach żywych i ich… …

    Słownik języka polskiego

  • 122odwieźć — dk XI, odwieźćwiozę, odwieźćwieziesz, odwieźćwieź, odwieźćwiózł, odwieźćwiozła, odwieźćwieźli, odwieźćwieziony, odwieźćwiózłszy odwozić ndk VIa, odwieźćwożę, odwieźćwozisz, odwieźćwoź, odwieźćwoził, odwieźćwożony «wioząc odprowadzić kogoś dokądś …

    Słownik języka polskiego

  • 123oprawa — ż IV, CMs. oprawawie 1. lm D. opraw «okładka książki, albumu itp. wykonana z papieru, kartonu itp., często obciągnięta płótnem, sztucznym tworzywem lub skórą» Bogata, ozdobna, sztywna, trwała oprawa. Oprawa z cielęcej skóry. 2. lm D. opraw «to, w …

    Słownik języka polskiego

  • 124oryginał — m IV, Ms. oryginałale 1. D. u, B.=M.; lm M. y «rzecz oryginalna, autentyczna, nie będąca kopią, przeróbką, naśladownictwem itp.; pierwowzór» Oryginał dokumentu, utworu, dzieła sztuki. Czytać, znać coś w oryginale. Coś odbiega od oryginału. Oddać… …

    Słownik języka polskiego

  • 125ostatek — m III, D. ostatektka, N. ostatektkiem; lm M. ostatektki 1. «to, co zostało; pozostałość, reszta» Zwożono z pola ostatki jęczmienia. Oddać komuś ostatek chleba, pieniędzy. ◊ Gonić ostatkiem (ostatkami) sił «być bardzo zmęczonym, bliskim krańcowego …

    Słownik języka polskiego

  • 126pacht — m IV, D. u, Ms. pachcie 1. daw. «korzystanie za opłatą z czyjejś własności (zwykle z karczmy, bydła, młyna); dzierżawa, arenda» ◊ dziś żywe Oddać coś (kogoś) w pacht «przekazać wyłączną kontrolę, władzę nad czymś (nad kimś), powierzyć coś (kogoś) …

    Słownik języka polskiego

  • 127plwocina — ż IV, CMs. plwocinanie, blm «ślina zmieszana ze śluzem i innymi substancjami wydzielanymi przez śluzówki dróg oddechowych; flegma» Plwocina zabarwiona krwią. Oddać plwocinę chorego do analizy …

    Słownik języka polskiego

  • 128płomień — m I, D. płomieńenia; lm M. płomieńenie, D. płomieńeni 1. «gazy spalające się przy zetknięciu z tlenem powietrza, z towarzyszeniem zjawiska świecenia; ogień, język ognia unoszący się nad płonącym przedmiotem; w terminologii specjalnej: gazy… …

    Słownik języka polskiego