(o majątku)

  • 71ordynacki — ordynackiccy «odnoszący się do ordynata lub ordynacji majątku rodowego» Majątek ordynacki. Dobra ordynackie …

    Słownik języka polskiego

  • 72ordynat — m IV, DB. a, Ms. ordynatacie; lm M. ordynataci, DB. ów «właściciel majątku stanowiącego ordynację» ‹śrdwłc.› …

    Słownik języka polskiego

  • 73ostatni — 1. «znajdujący się na końcu; kończący jakiś cykl, szereg, jakąś serię itp.; taki, po którym nie będzie innego» Ostatni z rodu. Ostatni szereg. Ostatni seans. Ostatni pociąg. Ostatnie egzemplarze książki. ∆ praw. Ostatnia instancja «instancja… …

    Słownik języka polskiego

  • 74oszczędny — oszczędnyni, oszczędnyniejszy 1. «nie trwoniący pieniędzy, majątku; nierozrzutny» Oszczędna gospodyni. Być do przesady oszczędnym. ◊ Oszczędny w słowach, gestach, pochwałach itp. «używający mało słów, gestów, skąpiący pochwał; małomówny,… …

    Słownik języka polskiego

  • 75ożenić — dk VIa, ożenićnię, ożenićnisz, ożeń, ożenićnił, ożenićniony «spowodować, że ktoś zawrze związek małżeński» Ożeniono go z bogatą jedynaczką. ożenić się «pojąć za żonę, zawrzeć związek małżeński (z kobietą)» Ożenić się z panną, z wdową. Ożenić się… …

    Słownik języka polskiego

  • 76pan — m IV, DB. a, CMs. u, W. pannie; lm M. owie, DB. ów 1. «mężczyzna; często także o mężczyźnie eleganckim, wykształconym» Starszy pan. Eleganccy panowie. Pan w średnim wieku. Przyszedł jakiś pan. 2. «forma grzecznościowa używana przy zwracaniu się… …

    Słownik języka polskiego

  • 77pański — pańskiscy 1. «należący do mężczyzny, właściwy mężczyźnie, do którego się zwracamy używając formy pan» Pański list był bardzo miły. Pańska sytuacja jest trudna. Jak się czuje pańska żona? Czy to pańska książka? 2. przestarz. «odnoszący się do pana …

    Słownik języka polskiego

  • 78pańskość — ż V, DCMs. pańskośćści 1. blm «postawa, zachowanie, wygląd właściwe panu, arystokracie, posiadaczowi majątku ziemskiego» 2. lm MD. pańskośćści rzad. «pańska ambicja, kaprys, wyniosłość itp.» …

    Słownik języka polskiego

  • 79pierze — n I zwykle blm 1. «pióra i puch pokrywające ptaka; upierzenie» Białe, szare, pstre pierze. Gęsi gubiły, roniły pierze. ◊ pot. Ni (to) z pierza, ni (to) z mięsa; ani z pierza, ani z mięsa «pogardliwie o człowieku, o którym nie można powiedzieć nic …

    Słownik języka polskiego

  • 80połowa — ż IV, CMs. połowawie; lm D. połowałów 1. «jedna z dwu równych części jakiejś całości; potocznie jedna z dwu zbliżonych wielkością części danej całości» Połowa domu, majątku, gospodarstwa. Połowa zebranych to ludzie młodzi. Połowę kłopotów, spraw… …

    Słownik języka polskiego