(mieć nazwę)

  • 1nazwa — Być jakimś, istnieć (tylko) z nazwy «mieć nazwę nieodpowiadającą rzeczywistości, nie istnieć»: (...) te banki, które działają w Polsce (...) są już w dużej mierze tylko z nazwy polskie – większość z nich jest sprywatyzowana na rzecz kapitału… …

    Słownik frazeologiczny

  • 2nosić — ndk VIa, noszę, nosićsisz, noś, nosićsił, noszony 1. «trzymając coś w rękach, na plecach lub w inny sposób, chodzić z tym (długo lub wielokrotnie); dźwigać» Nosić bagaże, paczki, skrzynie, toboły, walizki, ciężary. Nosić coś na plecach, na… …

    Słownik języka polskiego

  • 3nosić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, noszę, nosićsi, noś, noszony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} chodzić długo lub wielokrotnie, będąc czymś obciążonym, trzymając lub przytrzymując coś rękami, mając coś na plecach …

    Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • 4znać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, znam, zna, znają, znany {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} mieć wiedzę, wyobrażenie, pojęcie o czymś, o kimś; wiedzieć, co jest czym lub kto jest kim : {{/stl 7}}{{stl 10}}Znać… …

    Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • 5zwać — ndk IX, zwę, zwiesz (rzad. zowię, zowiesz), zwij, zwał, zwany «określać jakąś nazwą, jakimś mianem, imieniem; dawać komuś, czemuś jakąś nazwę, nazywać» Zwano ich bohaterami. Dzieci zwały go wujkiem. W domu zwą ją Dzidzią. Pokój zwany salonem. ∆… …

    Słownik języka polskiego

  • 6miejsce — n I; lm D. miejsc 1. «wolna przestrzeń, którą można zająć, zapełnić czymś, gdzie można się zmieścić albo coś umieścić» Wolne miejsce w walizce. Miejsce na książki. Mieć mało miejsca w mieszkaniu. Szafa zabiera dużo miejsca. Chodźcie tu, jest dość …

    Słownik języka polskiego

  • 7nazywać — → nazwać nazywać się 1. forma ndk czas. nazwać się. 2. «nosić nazwę, być określonym jakąś nazwą, mianem, terminem» Naczynie na cukier nazywa się cukiernicą. Ta ulica nazywa się Marszałkowska. ∆ Nazywa się, że… «mówi się o czymś, określa się coś… …

    Słownik języka polskiego

  • 8para — I ż IV, CMs. parze; lm D. par 1. «substancja w fazie gazowej, w temperaturze niższej od temperatury krytycznej» Para wodna. Para wodoru, cynku, alkoholu. Obłok, tuman, kłąb pary. Ciśnienie pary (w kotle). Para bucha, dymi, unosi się, idzie z… …

    Słownik języka polskiego