(ku czemuś)

  • 101rada — ż IV, CMs. radzie; lm D. rad 1. «to, co się doradza, porada; sposób zaradzenia czemuś» Dobra, mądra, praktyczna, życzliwa, cenna, przyjacielska rada. Potrzebować, szukać, zasięgać rady. Pomagać, służyć komuś radą. Prosić kogoś o radę. Słuchać… …

    Słownik języka polskiego

  • 102równać — ndk I, równaćam, równaćasz, równaćają, równaćaj, równaćał, równaćany 1. «czynić równym, gładkim, płaskim, prostym, wygładzać, prostować; wyrównywać, niwelować» Równać powierzchnię czegoś. Równać plac, teren pod budowę. Równać pagórki, wzgórza. ◊… …

    Słownik języka polskiego

  • 103sprofilować — dk IV, sprofilowaćluję, sprofilowaćlujesz, sprofilowaćluj, sprofilowaćował, sprofilowaćowany «nadać czemuś określony kształt, profil, wyraźne kontury; wykonać profile architektoniczne» Sprofilowana cegła. Sprofilowany otwór wiertniczy. przen.… …

    Słownik języka polskiego

  • 104sprostać — dk I, sprostaćam, sprostaćasz, sprostaćają, sprostaćaj, sprostaćał 1. «dorównać komuś lub czemuś» Sztuka nie sprosta arcydziełom przyrody. Nikt nie sprosta mu w odwadze. 2. «dać sobie radę z czymś, podołać czemuś» Sprostać obowiązkom, trudnościom …

    Słownik języka polskiego

  • 105sprzeciwiać się — ndk I, sprzeciwiać sięam się, sprzeciwiać sięasz się, sprzeciwiać sięają się, sprzeciwiać sięaj się, sprzeciwiać sięał się sprzeciwić się dk VIa, sprzeciwiać sięwię się, sprzeciwiać sięwisz się, sprzeciwiać sięiw się, sprzeciwiać sięwił się 1.… …

    Słownik języka polskiego

  • 106stawić — dk a. ndk VIa, stawićwię, stawićwisz, staw, stawićwił, stawićwiony daw. dziś tylko we fraz. Stawić czoło komuś, czemuś «oprzeć się, odważnie się przeciwstawić komuś, czemuś; podjąć walkę z kimś, czymś» ◊ Stawić opór «przeciwstawić się,… …

    Słownik języka polskiego

  • 107stylizować — ndk IV, stylizowaćzuję, stylizowaćzujesz, stylizowaćzuj, stylizowaćował, stylizowaćowany 1. «formułować w pewien swoisty sposób jakąś wypowiedź, opracowywać stylistycznie jakiś tekst» Stylizować list, wypracowanie. 2. «nadawać czemuś cechy… …

    Słownik języka polskiego

  • 108teren — m IV, D. u, Ms. terennie; lm M. y 1. «część powierzchni ziemi wraz z jej rzeźbą i pokryciem; miejsce występowania, zasięgu, odbywania się czegoś; obszar, okolica» Teren błotnisty, górzysty, pustynny, stepowy. Teren uprawny. Tereny lodowcowe,… …

    Słownik języka polskiego

  • 109ubliżać — ndk I, ubliżaćam, ubliżaćasz, ubliżaćają, ubliżaćaj, ubliżaćał ubliżyć dk VIb, ubliżaćżę, ubliżaćżysz, ubliż, ubliżaćżył 1. «odzywać się do kogoś, wypowiadać się o kimś albo zachowywać się w sposób obrażający kogoś; obrażać, znieważać, wymyślać,… …

    Słownik języka polskiego

  • 110uczłowieczać — ndk I, uczłowieczaćam, uczłowieczaćasz, uczłowieczaćają, uczłowieczaćaj, uczłowieczaćał, uczłowieczaćany uczłowieczyć dk VIb, uczłowieczaćczę, uczłowieczaćczysz, uczłowieczaćwiecz, uczłowieczaćczył, uczłowieczaćczony 1. «nadawać komuś, czemuś… …

    Słownik języka polskiego