(doskonalić)

  • 1doskonalić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, doskonalićlę, doskonalićli, doskonalićlony {{/stl 8}}{{stl 7}} czynić doskonałym; ulepszać, poprawiać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Doskonalić metody nauczania. Doskonalić umiejętności, technikę robienia czegoś, swój… …

    Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • 2doskonalić — ndk VIa, doskonalićlę, doskonalićlisz, doskonalićal, doskonalićlił, doskonalićlony «czynić coraz lepszym, doskonalszym, doprowadzać do doskonałości; ulepszać, poprawiać» Doskonalić swoje umiejętności, zdolności. Doskonalić technikę wykonywania… …

    Słownik języka polskiego

  • 3doskonalić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} doskonalić samego siebie; stawać się lepszym w czymś, zdobywać coraz lepsze umiejętności : {{/stl 7}}{{stl 10}}Doskonalić się duchowo, zawodowo. Doskonalić się w jeździe na nartach, w śpiewie, w grze na jakimś instrumencie.… …

    Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • 4uszlachetniać — ndk I, uszlachetniaćam, uszlachetniaćasz, uszlachetniaćają, uszlachetniaćaj, uszlachetniaćał, uszlachetniaćany uszlachetnić dk VIa, uszlachetniaćnię, uszlachetniaćnisz, uszlachetniaćnij, uszlachetniaćnił, uszlachetniaćniony 1. «czynić szlachetnym …

    Słownik języka polskiego

  • 5artystycznie — «pod względem artystycznym, w sposób artystyczny, odpowiadający wymaganiom sztuki, piękna, harmonii; doskonale, mistrzowsko, umiejętnie» Doskonalić się artystycznie. Coś jest artystycznie słabe. Coś jest artystycznie zdobione …

    Słownik języka polskiego

  • 6ćwiczyć — ndk VIb, ćwiczyćczę, ćwiczyćczysz, ćwicz, ćwiczyćczył, ćwiczyćczony 1. «zaprawiać, sposobić do czegoś, doskonalić w czymś; wprawiać, kształcić» Ćwiczyć umysł, wolę. Ćwiczyć kogoś w sztuce wojennej. W czasie zabawy dzieci ćwiczyły sprawność… …

    Słownik języka polskiego

  • 7doskonalenie — ↨ doskonalenie się n I rzecz. od doskonalić (się) …

    Słownik języka polskiego

  • 8duchowo — przysłów. od duchowy (zwykle w zn. 1) Duchowo był młodszy od rówieśników. Doskonalić się duchowo …

    Słownik języka polskiego

  • 9kształcić — ndk VIa, kształcićcę, kształcićcisz, kształć, kształcićcił, kształcićcony 1. «przekazywać komuś pewien zasób wiedzy, umiejętności, wiadomości w jakiejś dziedzinie; uczyć kogoś, posyłać do szkół na naukę» Wyższe uczelnie kształcą tysiące studentów …

    Słownik języka polskiego

  • 10odtwórczość — ż V, DCMs. odtwórczośćści, blm rzad. «odtwarzanie czegoś (zwłaszcza utworów muzycznych lub scenicznych, dzieł sztuki)» Odtwórczość artystyczna, muzyczna, rzeźbiarska. Wirtuozowska odtwórczość muzyki Bacha. Doskonalić się w odtwórczości… …

    Słownik języka polskiego