(dojść)

  • 121uładzić — dk VIa, uładzićdzę, uładzićdzisz, uładź, uładzićdził, uładzićdzony uładzać ndk I, uładzićam, uładzićasz, uładzićają, uładzićaj, uładzićał, uładzićany, przestarz. «zaprowadzić ład, porządek; uporządkować» Uładzić dom. Próbować uładzić świat.… …

    Słownik języka polskiego

  • 122uogólnienie — n I 1. rzecz. od uogólnić. 2. lm D. uogólnienienień «twierdzenie ogólne sformułowane na podstawie obserwacji i wyciągania wniosków z poszczególnych zjawisk i faktów, ze szczegółowych badań i doświadczeń; zdanie uogólniające, sąd uogólniający»… …

    Słownik języka polskiego

  • 123ustanowić — dk VIa, ustanowićwię, ustanowićwisz, ustanowićnów, ustanowićwił, ustanowićwiony ustanawiać ndk I, ustanowićam, ustanowićasz, ustanowićają, ustanowićaj, ustanowićał, ustanowićany 1. «uczynić coś obowiązującym urzędowo, oficjalnie, wprowadzić w… …

    Słownik języka polskiego

  • 124uznać — dk I, uznam, uznasz, uznają, uznaj, uznał, uznany uznawać ndk IX, uznaję, uznajesz, uznaćwaj, uznaćwał, uznaćwany 1. «dojść do wniosku, że coś jest słuszne, właściwe, konieczne, obowiązujące; orzec» Uznać czyjeś prawa do spadku. Nie uznawać… …

    Słownik języka polskiego

  • 125władza — ż II, DCMs. władzadzy 1. blm «prawo rządzenia państwem, panowanie, rządzenie; stosunek społeczny między dwiema grupami, polegający na tym, że jedna z grup może w sposób trwały oddziaływać na postępowanie grupy drugiej w realizacji zadań… …

    Słownik języka polskiego

  • 126wprawa — ż IV, CMs. wprawawie, blm 1. «biegłość w wykonywaniu czegoś nabyta doświadczeniem, ćwiczeniami; rutyna» Mieć wprawę w czymś. Grać, szyć, pisać na maszynie itp. z wielką wprawą. ◊ Dojść do wprawy, wyjść z wprawy «osiągnąć zręczność, umiejętność w… …

    Słownik języka polskiego

  • 127wspólny — wspólnyni «odnoszący się w równym stopniu do wielu osób, rzeczy, zwłaszcza: należący do wielu, używany przez wielu, przez wielu razem zrobiony; dla wielu w równym stopniu charakterystyczny» Wspólna praca. Wspólna zabawa. Wspólna własność. Wspólne …

    Słownik języka polskiego

  • 128wybić — dk Xa, wybićbiję, wybićbijesz, wybićbij, wybićbił, wybićbity wybijać ndk I, wybićam, wybićasz, wybićają, wybićaj, wybićał, wybićany 1. «uderzeniem spowodować wypadnięcie czegoś; wypchnąć, wysadzić, wytłuc, wytrącić coś» Wybić szybę. Wybić dno… …

    Słownik języka polskiego