(bezprawnie)

  • 1bezprawnie — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł., {{/stl 8}}{{stl 7}}od przym. bezprawny: Bezprawnie wyciąć las. {{/stl 7}} …

    Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • 2bezprawnie — przysłów. od bezprawny Zatrzymać bezprawnie cudzą własność …

    Słownik języka polskiego

  • 3pościągać — dk I, pościągaćam, pościągaćasz, pościągaćają, pościągaćaj, pościągaćał, pościągaćany 1. «zmniejszyć powierzchnię czegoś (w wielu miejscach) przez ściągnięcie, skurczenie; skurczyć wiele czegoś» Materiał pościągany fastrygą. Pościągać boki… …

    Słownik języka polskiego

  • 4przywłaszczyć — dk VIb, przywłaszczyćczę, przywłaszczyćczysz, przywłaszczyćwłaszcz, przywłaszczyćczył, przywłaszczyćczony przywłaszczać ndk I, przywłaszczyćam, przywłaszczyćasz, przywłaszczyćają, przywłaszczyćaj, przywłaszczyćał, przywłaszczyćany «ogólnie:… …

    Słownik języka polskiego

  • 5kaduk — Prawem kaduka «bez podstawy prawnej, bezprawnie»: (...) czy można liczyć na to, że postkomunistycznej sitwie odebrany zostanie przywłaszczony prawem kaduka majątek. GPol (tyg.) 10/1998 …

    Słownik frazeologiczny

  • 6lokator — Dziki lokator «osoba, która samowolnie, bezprawnie zajęła lokal»: Zamieszkali tu bez zgody właściciela budynku, który na wieść o dzikich lokatorach zażądał wyprowadzki. GWr 14/03/2000 …

    Słownik frazeologiczny

  • 7eksmitować — ndk a. dk IV, eksmitowaćtuję, eksmitowaćtujesz, eksmitowaćtuj, eksmitowaćował, eksmitowaćowany «dokonywać, dokonać eksmisji» Eksmitowano lokatorów z zajmowanego bezprawnie lokalu. ‹śrdwłc.› …

    Słownik języka polskiego

  • 8grabić — ndk VIa, grabićbię, grabićbisz, grab, grabićbił, grabićbiony 1. «wyrównywać grabiami powierzchnię ziemi lub zgarniać siano, zżęte zboże, śmieci itp.; zgrabiać» Grabić liście pod drzewami. Grabić grządki w ogródku. 2. «zabierać komuś bezprawnie… …

    Słownik języka polskiego

  • 9grabież — ż VI, DCMs. y; lm D. y «zabieranie bezprawnie, siłą cudzej własności; obdzieranie, rabunek» Dopuścić się, dokonać grabieży czyjegoś mienia …

    Słownik języka polskiego

  • 10kaduk — m III, D. a, N. kadukkiem; lm M. i 1. hist. «w dawnej Polsce: prawo do spadku pozostawionego bez spadkobierców i testamentu (przysługujące zwykle panującemu lub państwu); spadek bezdziedziczny i beztestamentowy» ◊ pot. (dziś żywa) Prawem kaduka… …

    Słownik języka polskiego