(-ìdio)
31-idio — ì·dio suff. TS biol. si aggiunge, con valore diminutivo, a sostantivi o confissi per formare sostantivi maschili che denominano spec. organi e apparati di piante e animali: anteridio {{line}} {{/line}} ETIMO: dal gr. ídion …
32idio... — i|di|o…, I|di|o… 〈in Zus.〉 eigen…, Eigen…, selbst…, Selbst… [Etym.: <grch. idios »eigen, eigentümlich«] …
33Idio... — i|di|o…, I|di|o… 〈in Zus.〉 eigen…, Eigen…, selbst…, Selbst… [Etym.: <grch. idios »eigen, eigentümlich«] …
34idio- — «pierwszy człon wyrazów złożonych oznaczający: oddzielny, swoisty, odmienny; utworzony samodzielnie, powstający wewnątrz; własny, osobisty, np. idiochromatyczny, idiograficzny; idiolatria, idiomorfizm» ‹gr.› …
35idio- — [ ɪdɪəʊ] combining form personal; own: idiotype. Origin from Gk idios own, distinct …
36idio — (G). One s own, peculiar …
37idio- — primo elemento di parole composte significante «proprio», «particolare»: idioelettrico …
38idio- — combining form denoting peculiarity to the individual …
39idio- — aff. a combining form meaning “proper to one,”“peculiar”: idiopathic[/ex] • Etymology: < Gk, comb. form of ídios (one s) own, personal, separate …
40idio- — a word element meaning peculiar or proper to one , as in idiosyncrasy. {Greek, combining form of idios own, private, peculiar} …
