(θυμός
11οργή — η (ΑΜ ὀργή) έντονη ψυχική διέγερση από κάτι δυσάρεστο ή προσβλητικό που εκδηλώνεται με βίαιη συμπεριφορά, η αγανάκτηση νεοελλ. φρ. α) «δίνω τόπο στην οργή» συγκρατώ τον θυμό μου και τα νεύρα μου, υποχωρώ β) «θεία οργή» ή «οργή θεού» μεγάλη… …
12θηρόθυμος — θηρόθυμος, ον (Α) αυτός που έχει ψυχή θηρίου, θηριώδης. [ΕΤΥΜΟΛ. < θηρ(ο) * + θυμος (< θυμός), πρβλ. δύσ θυμος, οξύ θυμος] …
13θρασύθυμος — θρασύθυμος, ον (Α) αυτός που έχει τολμηρή ψυχή, ο γενναιόψυχος. [ΕΤΥΜΟΛ. < θρασυ * + θυμος (< θυμός «ψυχή»), πρβλ. μεγά θυμος, οξύ θυμος] …
14ισόθυμος — ἰσόθυμος, ον (Α) αυτός που έχει το ίδιο θάρρος, το ίδιο φρόνημα με κάποιον άλλο. [ΕΤΥΜΟΛ. < ἰσ(ο) * + θυμος (< θυμός «θάρρος, φρόνημα»), πρβλ. μακρό θυμος, μικρό θυμος] …
15κακόθυμος — η, ο (Α κακόθυμος, ον) νεοελλ. αυτός που έχει κακή διάθεση, βαρύθυμος, κακόκεφος, άκεφος αρχ. ο κακώς διατεθειμένος, ο δυσμενής. [ΕΤΥΜΟΛ. < κακ(ο) * + θυμος (< θυμός), πρβλ. γλυκύ θυμος, οξύ θυμος] …
16καρτερόθυμος — καρτερόθυμος, ον (Α) 1. γενναιόψυχος («Μυσῶν... καρτεροθύμων», Ομ. Ιλ.) 2. ισχυρός, σφοδρός («ἀνέμους... καρτεροθύμους», Ησίοδ.)· [ΕΤΥΜΟΛ. < καρτερός + θυμος (< θυμός «ψυχή, πνεύμα»), πρβλ. αγλαό θυμος, οξύ θυμος] …
17θυμιώ — θυμιῶ, άω (Α) 1. καίω έτσι ώστε να παράγω καπνό («θυμιῶ τὴν στύρακα», Ηρόδ.) 2. θυμιάζω, καίω θυμίαμα 3. καπνίζω κάτι για απολύμανση 4. (αμτβ.) βγάζω καπνό, καπνίζω 5. παθ. θυμιῶμαι, άομαι α) καίομαι β) μεταβάλλομαι σε καπνό. [ΕΤΥΜΟΛ. < θυμ ιώ …
18λεοντόθυμος — η, ο (Μ λεοντόθυμος, ον) αυτός που έχει το θάρρος τού λιονταριού, λεοντόκαρδος. [ΕΤΥΜΟΛ. < λεοντ(ο) * + θυμός (πρβλ. ανθρωπό θυμος, βορβορό θυμος)] …
19λιπόθυμος — η, ο αυτός που λιποθύμησε. [ΕΤΥΜΟΛ. < λιπ(ο) * + θυμός (πρβλ. καρτερό θυμος, οξύ θυμος). Ο τ. πλάστηκε στους νεώτερους χρόνους προφανώς κατ επίδραση τών αρχ. λιποθυμώ, λιποθυμία. Η λ. μαρτυρείται από το 1889 στο Λεξικόν ελληνογαλλικόν τού Νικ …
20μακρόθυμος — η, ο (AM μακρόθυμος, ον, Μ και μακρύθυμος, ον) 1. υπομονητικός, ανεκτικός («κύριος ὁ Θεός... μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ ἀληθινός», ΠΔ) 2. άκακος, αμνησίκακος μσν. το ουδ. ως ουσ. τὸ μακρόθυμον η μακροθυμία, η ανεκτικότητα. επίρρ... μακροθύμως… …
