- ridicularius
-
rīdiculārius, ī m. [ ridiculus I \]шутник, балагур AG
Латинско-русский словарь. 2003.
Латинско-русский словарь. 2003.
ridicule — [ ridikyl ] adj. et n. m. • 1500; lat. ridiculus, de ridere « rire » I ♦ Adj. 1 ♦ De nature à provoquer le rire, à exciter la moquerie, la dérision. ⇒ risible; dérisoire. Par ext. (l idée de rire disparaissant) Très mauvais, d une insignifiance… … Encyclopédie Universelle
CANALICOLA — apud A. Cellium, l. 4. c. 20. qui iurabat, eavillator quidam et canalicola et nimis ridicularius fuit; et Festum, Canalicoloe forenses homines dicti, quod circa canales fori circumsisterent. A canalibus in foro nempe Causidici et rabulae sic… … Hofmann J. Lexicon universale
VERNULA — apud Capitolin. in Macrino, c. 13. In vernaculis vel aulicis tam asper, ut servi illum sui non Macrinum, sed Macelllnum, dicerent, quôd macelli specie domus eius cruentaretur sanguine vernularum: idem quod verna seu vernaculus, servus scil. primo … Hofmann J. Lexicon universale