Ἄνθ́ - Καὶ 7
- Ἄνθρωπος ζῶον ἄπτερον.
- Ἄνθρωπος φύσει ζῶον πολιτικόν.
- Ἄνθρωπος ὤν τοῦτ’ ἴσθι καὶ μέμνης’ ἀεί.
- Ἀνιαρὸν ὃν τὸ κτῆμ’, ἀναγκαῖον δ’ὅμως.
- Ἀνίπτοις ποσὶν ἀναβαίνειν ἐπὶ τό στέγος.
- Ἀνίπτοις χέρσιν.
- Ἀντὶ δὲ πληγῆς φονίας φονίαν…
- Ἀπαιδευσία μετ’ ἐξουσίας τίκτει ἄνοιαν.
- Ἀπελθόντων τῶν ὀμμάιων τὰ τὴς μνήμης ἄξια ἐκ τοῦ νοῦ ῥάδιως ἐκφεύγει.
- Ἄπληστος πίθος.
- Ἀπὸ κακοῦ δανειστοῦ, κ’ὰν σακκίον ἀχύρου.
- Ἀπὸ λεπτῆς κρόκης ὁ πᾶς οὗτος πλοῦτος ἀπήρηται.
- Ἀπὸ λεπτοῦ φασὶ μίτου τὸ ζῆν ἠρτῆσθαι.
- Ἀπὸ τὸν ὄρθρον ἔφευγεν καὶ ἔμπροσθέν μου λοιτουργίαν εὗρον.
- Ἀπὸ τῶν ἁπαλῶν ὅνυχων.
- Ἀποκρύπτεις, καὶ ὑπὸ κόλπου φυλάττεις.
- Ἄριστον μὲν ὕδωρ.
- Ἀρκαίστερος Κόδρου.
- Ἀρκεῖ ἐν μεγάλοις καὶ τὸ θέλημα μόνον.
- Ἄρχε πρῶτον μαθὼν ἄρχεσθαι.
- Ἀρχὴ γὰρ λέγεται μὲν ἥμισυ παντὸς ἐν ταῖς παροιμίαις ἔργον.
- Ἀρχὴ δήπου παντὸς ἔργου χαλεπώτερόν ἐστι.
- Ἀρχῆς καλῆς κάλλιστον εἶναι καὶ τέλος.
- Ἄσβεστον γέλω.
- Ἄσβεστος γέλως.
- Ἀστραπὴ ἐκ πυέλου.
- Αὑτὴ φράσει σιγῶσα.
- Αὐτὸ δὲ σιγᾶν ὁμολογοῦντός ἐστί σου.
- Αὐτὸ δείξει τὸ ἔργον.
- Αὐτοληκόθους καὶ τραπεζέας.
- Αὐτὸς ἔφα.
- Αὐτός τι νῦν δρῶν, εἶτα τοὺς θεοὺς κάλει.
- Ἀφ ἑνὸς ξύλου καὶ σταῦρος καὶ πτύον.
- Ἀφ’ ἵππων ἐπ’ ὄνους.
- Ἀφ’ ὑψήλου μου καταγεῖας.
- Ἀχέρων.
- Βάκχος.
- Βασιλικὸς μόλιβδος οὐ καταδύεται.
- Βασιλίς βασιλίδων πόλεος.
- Βέλτιον... θανεῖν ἅπαξ ἢ διὰ βίον τρέμειν.
