wyścigowy

См. также в других словарях:

• wyścigowy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia {{/stl 8}}{{stl 7}} uczestniczący w wyścigach, używany do wyścigów : {{/stl 7}}{{stl 10}}Koń wyścigowy. Rower wyścigowy. Sprzęt wyścigowy. Tor wyścigowy. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• wyścigowy — «o koniach, pojazdach, sprzęcie sportowym: biorący udział w wyścigach, używany do wyścigów» Koń wyścigowy. Rower wyścigowy. Tor wyścigowy …   Słownik języka polskiego

• ТРЕК — замкнутая дорожка овальной формы в плане, предназначенная для проведения спортивных соревнований на колёсных машинах (автомобилях, мотоциклах, велосипедах), устраиваемая в зависимости от вида спорта с различными типами покрытий (Болгарский язык;… …   Строительный словарь

• autsajder — m IV, DB. a, Ms. autsajdererze; lm M. autsajdererzy, DB. ów 1. «osoba nie biorąca w czymś udziału, nie zaangażowana» 2. ekon. «przedsiębiorca kapitalistyczny nie należący do monopolistycznego zjednoczenia przedsiębiorstw danej gałęzi przemysłu» 3 …   Słownik języka polskiego

• gokart — m IV, D. a a. u, Ms. gokartrcie; lm M. y sport. «mały jednoosobowy samochód wyścigowy bez nadwozia, o uproszczonej budowie mechanizmów, małych kołach i nisko ustawionym siedzeniu; kart» ‹ang.› …   Słownik języka polskiego

• hipodrom — m IV, D. u, Ms. hipodrommie; lm M. y «w starożytnej Grecji: tor wyścigowy dla koni i rydwanów; obecnie: teren przeznaczony do zawodów, pokazów lub wyścigów konnych» ‹gr.› …   Słownik języka polskiego

• kart — m IV, D. u a. a, Ms. kartrcie; lm M. y «mały, jednoosobowy samochód wyścigowy o uproszczonej konstrukcji, bez nadwozia, o małych kołach i nisko umieszczonym siedzeniu; gokart» Wyścigi kartów. Jazda na kartach. ‹ang.› …   Słownik języka polskiego

• motocykl — m I, D. a; lm M. e, D. i ( ów) «dwukołowy pojazd mechaniczny bez nadwozia, jednośladowy, poruszany za pomocą silnika spalinowego, przeznaczony do przewozu jednej lub dwóch osób» Motocykl wyścigowy. Motocykl z przyczepą, z koszem. Jechać… …   Słownik języka polskiego

• oblecieć — dk VIIa, obleciećcę, obleciećcisz, obleciećleć, obleciećciał, obleciećcieli oblatywać ndk VIIIa, obleciećtuję, obleciećtujesz, obleciećtuj, obleciećywał, obleciećywany 1. «przelecieć wokół czegoś, lecąc okrążyć coś» Bociany oblatywały pole. ◊… …   Słownik języka polskiego

• plac — m II, D. u; lm M. e, D. ów 1. «duża, wolna przestrzeń w mieście, powstała najczęściej przy zbiegu lub skrzyżowaniu ulic, zwykle otoczona zabudową architektoniczną; pełni różne funkcje, np. miejsca zebrań publicznych, postoju pojazdów, rynku… …   Słownik języka polskiego

• rower — m IV, D. u, Ms. rowererze; lm M. y 1. «pojazd drogowy napędzany siłą mięśni ludzkich, za pomocą pedałów, zwykle o dwóch kołach jednakowej średnicy, umieszczonych jedno za drugim» Rower damski, męski, młodzieżowy, wyścigowy, turystyczny. Jechać… …   Słownik języka polskiego