qılınc
1qılınc — is. 1. Xəncərdən böyük, əyri və ya düz, bir ağızlı kəsər silah. İti qılınc. – Qılınc yarası gedər, dil yarası getməz. (Ata. sözü). Onun başının üstündən divarda . . qotazlı bir qılınc, qalxan, yay və sadaq asılmışdı. M. Rz.. Qılınc kimi – çox… …
2qılınc — I (Çənbərək, Göyçay, Hamamlı) bax qiliç. – Uşaxlar dağın qılıncına çıxmışdı (Çənbərək) II (Ucar) bax qılıj. – Qılıncnan sap toxuyullar xanada III (Kürdəmir) boyunduruq ilə dişləni birləşdirən ağac …
3siyirməqılınc — z. Qınından çıxarılmış halda, qılıncla, yalınqılınc. Siyirməqılınc hücuma keçmək. – Fəxrəddin əlində siyirməqılınc atlının qabağında göründü. M. S. O.. Karetadan siyirməqılınc iki soldat çıxdı. M. İ.. ◊ Siyirməqılınc eləmək – aradakı düşmənçiliyi …
4seyf — ə. qılınc ə. yay (fəsil) …
Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
5qalxan — is. köhn. Qədim müharibələrdə qılınc və s. zərbəsindən qorunmaq üçün əldə tutulan dairə və ya düzbucaq şəkilli sipər (ağacdan, metaldan, dəridən qayrılardı). Qədim zamanda qılınc və qalxan müharibənin başlıca alətləri idi. – <Mülkədar:> Öz… …
6tiğ — f. 1) qılınc, xəncər; 2) ülgüc. Tiği abdar sulanmış qılınc; tiği cəfa’ zülm qılıncı, cəfa xəncəri; tiğihilal əyri qılınc …
Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
7səmsam — ə. iti qılınc, kəskin qılınc …
Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
8tiğzən — f. qılınc vuran, qılınc çalan …
Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
9cəngi — is. <fars.> mus. Qəhrəmanlıq və cəngavərlik ruhunda hava. <Eldar:> Zalıma gözdağı, bizə şan qılınc; Azadlıq uğrunda vuruşan qılınc. İndi dayansın Qacar! Cəngi çalın, hücum var! S. V.. Koroğlunun cəngi havası dağlara, dərələrə səs… …
10dəstəkli — sif. Dəstəyi olan. <Qılınc:> Bu gümüş dəstəkli qılınc mənə çatar. . . M. Hüs.. <Buğacın> . . belində . . şirmayı dəstəkli, qırmızı qınlı bir bıçaq . . var idi. M. Rz …