qılınc
111sürtülmək — 1. «Sürtmək»dən məch. Aynabəndin döşəməsi ayaqlar altında o qədər sürtülmüşdü ki, taxtaların talaşası çıxmışdı. M. C.. Musa kişi daha tərəddüd etmədən əlini cibinə salıb, üzü sürtülmüş (f. sif.), dördqat dəftərçəsini çıxartdı. B. Bayramov. 2.… …
112şaşka — <rus.> Tiyəsi uzun, azca əyri, ucu şiş, kəsici soyuq silah; qılınc. Şaşka taxmaq. – Zadeyi Hacı Məlik tazə kvartalni olub; Belinin üstə asıbdır bir uzun şaşkanı. S. Ə. Ş.. <Süvari> qotazlı şaşkanın dəstəsindən tutub sinəsinə… …
113şığımaq — f. 1. Çox böyük sürətlə enərək hədəfə hücum etmək, üzərinə atılmaq. Təyyarələr düşmən üzərinə şığıdılar. – Mübaşir Məmməd <Gülnazın> üstünə şığıdı. M. İ.. İki qartal qıy vuraraq şığıyır və qəzəblə didişirdi. Ə. S.. 2. Çaxmaq. Hava qaralır,… …
114tiğ — is. <fars.> 1. klas. Qılınc. // Obrazlı təşbehlərdə. Qəmzə tiğin çəkdi, çaldı canımı; Bir cəllada döndü, aldı canımı. M. P. V.. Çək tiğini, gər var isə günahım; Öldür, gərdən mənim, ixtiyar sənin. Q. Z …
115tiyə — is. Qılınc, bıçaq və s. kəsici alətlərin kəsən (iti) tərəfi, ağzı. <Zeynal bıçağın> itiliyini nümunə etmək üçün barmağı ilə tiyəsinə təmas etdi. Ç.. Bu zorba bıçağın üç dörd tiyəsi, qayçısı. . . vardı. M. Hüs …
116tufan — is. Çox şiddətli, küləkli qar və ya yağış; qasırğa, çovğun, boran, fırtına. Yox, bizim bağlarımız bunlara öyrəncəlidir; Dözəcək yellərə, tufanlara öyrəncəlidir. S. Rüst.. Tufan həftələrlə davam etdi. S. R.. Tufan qopmaq – tufan olmaq, tufan… …
117təbərzin — is. <ər.> 1. Baltaya bənzəyən qədim silah. Orta Asiyanın qədim tayfalarının silahları ox, nizə, qılınc və təbərzindən ibarət imiş. 2. Keçmişdə: dərvişlərin gəzdirdikləri aypara şəklində baltacıq. Boynundan bir çox kiçik və iri muncuqlar… …
118tənəli — sif. Tənə ilə deyilən, tənə ilə dolu; məzəmmətli. Tənəli sözdənsə, iti qılınc. (Ata. sözü). <Musa> iş yoldaşlarının tənəli baxışlarını gördükdən sonra daha səy etmədi. S. Vəliyev …
119tərlan — is. 1. zool. Güclü dimdiyi və uzun qanadları olan yırtıcı quş. Bir yanında tərlanlar, dumanlı dağlar; Bir yanda kəkliklər, ayna bulaqlar. M. Müş.. // məc. Obrazlı təşbehlərdə. Doğrudan da getdikcə Solmazın yeri görünür, o şux tərlanın səsi… …
120vuruş — is. 1. Vuruşma; dava, müharibə, döyüş. Qılınc vuruşundan, güllə səsindən; Yuvadakı quşlar uçhauç oldu. (Qoşma). Vuruş meydanında vuruşmağa çıx. S. V.. 2. Vurma tərzi, zərbə. Vuruşun kor vuruşuna oxşamır. (Ata. sözü). 3. Vurma, tıqqıltı.… …
