kołowacieć
1kołowacieć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk IIIa, kołowaciećeję, kołowaciećeje, kołowaciećciał, kołowaciećcieli {{/stl 8}}– skołowacieć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IIIa {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} o zwierzętach: zapadać na… …
2kołowacieć — Język komuś kołowacieje zob. język 3 …
3kołowacieć — I ndk III, kołowaciećeję, kołowaciećejesz, kołowaciećej, kołowaciećciał, kołowaciećeli «o zwierzętach: dostawać kołowacizny» przen. pot. «o ludziach: tracić orientację (zwykle na skutek jakiegoś zamętu, zamieszania, bałaganu)» Człowiek… …
4kołowacieć — Tracić rozum; zwariować lub dostać obsesji Eng. To lose mental fitness; to become insane or eccentric 2) Tracić orientację; gubić się; popadać w konfuzję Eng. To become bewildered, disoriented, or confused …
5kołowacenie — n I rzecz. od I, II kołowacieć …
6skołowacieć — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}kołowacieć {{/stl 7}} …
